verschenen in InZicht nr 54, augustus 2012.

Half negen, even vegen. De enorme onweersbui heeft veel twijgen, bladeren en grotere takken uit de rij larixen en eiken geslagen. Snoeien op natuurlijk wijze. Na de enorme hitte van de afgelopen dagen was de lading water wel erg prettig, de wijze waarop wel een beetje aan de heftige kant. Maar zo gaat dat soms.

Ik zit in de tuin, Ghost ligt oplettend maar ontspannen naast me, het koffiekopje is inmiddels net zo leeg als de geest, een paar mensen zijn onderweg naar hier voor een sessie, de mailtjes zijn beantwoord en Kasia is net weg voor een ochtend grafisch werk bij een bedrijf hier in de buurt.
Vroeger was er bij het wakker worden altijd spanning. Een soort gevoel van onheil in de lucht. Iets dreigends, een aankondiging van naderend gedonder. Heel soms voel ik daar nog sporen van, ik hoor mezelf dan grinniken terwijl het verdampt en de leegte gaat vanzelf weer stralen, want er is niks aan de hand.
Niet meer zoeken naar een uitweg, niet meer vechten met demonen, niet meer anticiperen op ellende, niet meer kauwen op oude koeien, geen putten die gedempt moeten worden, of gegeven paarden die uit hun bek stinken en waar je niks mee mag. Vrijheid is eigenlijk enkel afwezigheid. Afwezigheid van wat voor normaal gehouden wordt. In die zin is het een negatieve toestand. Zoals ze zeggen dat de uitslag van het onderzoek negatief was en je dan vanzelf blij en opgelucht bent – tot je weer iets anders hebt verzonnen, hihi.

Wees realistisch zeggen mensen, terwijl ze dromend door het leven gaan. Meestal betekent dat niet meer dan dat je de algemeen geaccepteerde angsten serieus moet nemen, en moet deelnemen aan de waan van geconstrueerde zekerheid en veiligheid die tegenwoordig zo heersend zijn op de planeet. De eerste fout is om veiligheid en zekerheid gelijk te stellen, de diepere fout het niet zien dat echt leven teveel zekerheden uitsluit, en dat zekerheid in wezen niet bestaat. Alles is veranderlijk – behalve DAT – dus zekerheid is een illusie eerste klas, net als garanties.
Veel zoekers willen dat: garanties. ‘Als ik dit of dat doe, wordt ik dan verlicht, gezond, beroemd, rijk, aantrekkelijk, bijzonder?’ Weinigen die beseffen dat simpel Zijn voldoende is. Blij wordt je van gebeurtenissen, geluk is wat je bent. Daar hoef je niks voor te doen. Bewust Zijn Is. Het vergt geen inspanning, net zo min als horen, dat gaat vanzelf (tenzij je doof bent).
Gewoon bewust zijn, nu, is openheid, stilte, vervulling, compleetheid. Gratis en voor niks, en moeiteloos. Centrumloos. Oordeelloos en onpartijdig.

In de ruime tuin staat de fontein heerlijk te spetteren. De bak is vol geregend. Ineens zie ik het als mens. Het spettert en stroomt een tijd, en als de bak leeg is, is het klaar met die mens, die vorm. Maar er is in werkelijkheid niet minder water, het is alleen verplaatst, elders terecht gekomen, deel van andere ‘systemen’. Niks aan de hand, en zeker niet persoonlijk. Het lijkt persoonlijk, een tijdje lang, omdat het (water) in een bepaalde vorm functioneert. Het water in de fontein, is niet de fontein, en is ook niet van de fontein. Het stroomt er tijdelijk in, tot het weer verder gaat. Schijnbaar verdwenen, zoals de vlam verdwijnt – naar waar? – als de kaars is uitgeblazen. Niks aan de hand. Tijdelijke indrukken.
Alles is slechts waarneming, ervaring, met een schijnbaar begin, midden en eind. Zoals dit column-pje. Alles wat je kent, alles wat je me vertellen kunt: enkel waarneming, ervaring. Stromend water, verder niks. Wees als water, los en vloeibaar, alles komt en gaat vanzelf. Enjoy the ride.