Gepubliceerd in inzicht, februari 2013.
En ineens is het weer winter.
Vannacht is er voor het eerst een dik pak sneeuw gevallen en terwijl ik bij de pellet kachel zit te schrijven worden de vlokken almaar groter. Kasia is al gaan werken, ik ben benieuwd of mijn bezoekers zullen komen. Als dat niet zo is, ook best, ga ik verder knutselen aan een nummer waar mee aan het stoeien ben.
Volgens het woordenboek staat intimiteit voor vertrouwelijkheid of gezelligheid. Hmm. Leuk hoe jezelf soms andere associaties kunt hebben met een woord. Zou nooit op gezelligheid gekomen zijn. Vertrouwelijkheid, tja. Voor heel veel mensen is het gevoel dat ze niet deugen heel vertrouwd. Tegelijkertijd verhullen ze het, want liefst laten ze dat niet zien. Dus in de intieme relatie wordt veel weggehouden en is het moeilijk om kwetsbaar te durven zijn.
Als je voelt dat je niet goed genoeg bent, laat je dat dan merken? Ga je dat zeggen? Kun je je zo vertrouwd voelen met een ander dat het niet meer als gevaarlijk voelt dat te bespreken en tonen?. Want eronder zit natuurlijk de vrees dat als anderen het doorkrijgen ze je laten vallen. En het idee bestaat dat je de enige bent die zich diep van binnen zo voelt. Dat is niet zo, geloof me.
Het wordt snel warmer in de kamer. De temperatuur was vannacht teruggezakt naar 16,5 graad maar na een half uurtje is het nu alweer bijna 18. Lekker. Het voelt heel vertrouwd: beetje schrijven, alleen zijn. De laatste weken realiseer ik me wat een rijk leven we hebben. Ik bedoel de mensen die we kennen en als onze vrienden beschouwen. Ga daar steeds meer waardering voor voelen. Voelde me altijd zeer verbonden met mensen, maar er is/was ook altijd een soort afstand. Een niet gehecht zijn. Hechten deed ik me vroeger enkel aan mijn geliefde. En dan ook echt. Mede daardoor: allerlei conflicten. Het was te afhankelijk, te verkleefd. Te gemengd met gevoelens van incompleetheid en niet goed genoeg zijn. Aantrekken en afstoten. Close zijn en verwijdering. Heel dualistisch allemaal. Pijnlijk, ook voor de kids.
Nu is dat anders. Alles is veel voller, leger, completer. Het is niet een kwestie van nodig hebben ofzo. Het is meer een heel gewoon samenzijn, zonder maskers. Voor ons is dat heel normaal, heel vertrouwd, maar ik krijg langzaam door dat dat door anderen erg apart gevonden wordt. Dat ze graag bij ons zijn. Ben ik dankbaar voor, en een beetje verwonderd over, moet ik bekennen. Tegelijkertijd vind ik het ook fijn om alleen te zijn. Ook dat is heel vertrouwd, ontspannen, compleet.
Er is een groot verschil tussen liefde en behoefte. Het is heel fijn en rijk om echt met mensen samen te zijn. Of het een behoefte is weet ik niet. Het is gewoon de meest natuurlijke ‘manier’. Moeiteloos. En dat kan alleen als je heel intiem met jezelf bent, als je jezelf kent. Ervaart. Daarom is het van zo’n ongelooflijk belang je bewust te zijn van bewust zijn. Dat is het meest intieme wat er is. Het meest complete zodat, door het ervaren zelf, de neigingen van please gedrag, angst voor afwijzing, de kool en de geit sparen kunnen verdampen en je gewoon kunt zijn. Met of zonder ‘anderen’.
Het is zo wijdverbreid. Dat zoeken naar goedkeuring en bevestiging. Heel begrijpelijk ook. Daarom is het zo fijn om met volwassen mensen om te gaan. Die de neiging hebben open en eerlijk te zijn, en als ze al een belemmering ervaren het er gewoon over hebben, en weten wat ze dan kunnen doen of laten, of in elk geval bereid zijn dat te leren.
Ik weet niet waar het allemaal heengaat, met ons bijvoorbeeld, lief. Maar nu is alles goed, erg goed. Vertrouwd, intiem. Open, vol, leeg.
De sneeuw lijkt van plan alles te bedekken, het dempt het geluid zoals akoestische panelen in een opname studio. De hond speelt in de sneeuw, rent als een waanzinnige door de tuin, hapt bekken vol sneeuw op, en blaft tegen me. Kom op joh, doe mee! Hij doet schijnaanvallen en ik schop plakken sneeuw omhoog waarin hij woest bijt. Of gooi een sneeuwbal waar hij achteraan stormt. Heel veel vertrouwelijkheid tussen een mens en een hond. Hij is deel van mij, en ik ben deel van hem. Er is geen tweeheid. Alles is intiem. Zodra een mens dat gaat ervaren verandert er veel. Zodra de mens dat zou ervaren zouden we snel van veel ellende af zijn. Intimiteit is heel dichtbij. Afstand betekent niks in of voor bewustzijn. Ook niet als je dus bewust bent. Er is geen afstand, enkel om het lichaam te vervoeren lijkt dat zo. Maar denk aan een vriend(in) en je voelt hem (haar). Meteen is hij of zij er. En jij bent er altijd, wijs niets af. Ook je gevoelens van ontoereikendheid, schuld, frustratie of schaamte niet. Het zijn stukjes van jou die bevrijding wensen. Laat het toe. Voel het, wees er intiem mee. Heb lief.
(Dit is de volledige versie – in InZicht was niet voldoende ruimte)
Deze tekst staat ook in Engelse vertaling op de site, zie het kopje English