Een algemeen fenomeen is het persoonlijk nemen van wat er zoal plaatsvindt en het zichzelf aanrekenen van allerlei. Ik denk dat we een keer moeten beseffen dat allerlei conditioneringen gewoon zijn ontstaan. Dat heb je met andere woorden niet vrijelijk ‘besloten’, het is simpelweg zo gegroeid op basis van allerlei ervaringen, je genetische en sociaal-economisch-culturele omstandigheden. Het is niet persoonlijk en niemands schuld.
Dit is niet bedoeld als excuus voor talent of wangedrag – al klaagt niemand over talent. Maar laten we wel zijn, talent om te stelen of bedriegen is ook talent, alleen het ligt niet zo goed in de markt van sociale waardering, tenzij je behoort tot een bepaalde subcultuur.
Anywho! Jij hebt jou niet gemaakt, die hele persoonlijkheid is gewoon spontaan ontstaan. Het is een on-persoonlijke persoonlijkheid, die je niet bent, maar KENT. Dat wil zeggen die Jij, Bewustzijn, waar-neemt. Waar-nemen, is iets anders dan waar-heid.
Oké. De conditioneringen die bij het organisme horen, heb je dus niet gemaakt. Die zijn er gewoon.
Zelf-verbetering cq. persoonlijke groei-stuff streeft naar het voldoen aan een bepaald type persoonlijkheid en schuift je al dan niet openlijk verantwoordelijkheid (schuld!) in de schoenen, terwijl advaita tracht aan te tonen dat je
1. die persoon waarneemt en niet bent, en
2. dat die persoon is ontstaan, en niet ‘ge-daan’.
Het is niet ge-daan, dus is het niemands schuld. Snap je me? Zou fijn zijn.
Nogmaals, het is geen excuus voor wangedrag, maar kan een nieuwe ruimte geven waarin ontwaken of volwassenheid een optie worden. Terwijl als je jezelf blijft zien als niet-deugend (wat alle persoontjes hebben) en je schuldig blijft voelen over tamelijk arbitraire en cultureel-genetisch bepaalde onhebbelijkheden, je nauwelijks kans maakt te ontsnappen aan de luimen en eisen van de dag (of het decennium).
Normen veranderen zoals het weer. Individualiteit is fijn voor liberaal geconditioneerde burgers (zoals bijvoorbeeld in Holland), maar veel minder voor collectief geïndoctrineerden (zoals bijvoorbeeld in China). Directheid is hier een groot goed, maar elders ronduit onbeschoft. Wat zou ik het in Afrika of Japan lastig krijgen. Gelukkig kom ik daar nooit! Maar dat terzijde.
Op dit moment regent het trouwens lekker. Maar het is enkel lekker omdat ik met een NorthFace Tri-climate jas en Fjällräven broek op een paar goede Hanwag schoenen door de modder banjer. Iemand die aan het hek staat bij Macedonië na bijna te zijn verzopen op de Egeïsche zee, met honger in zijn lijf en een dood kind in zijn/ haar armen zal anders over regen denken. Snap je? Subjectief. Onpersoonlijk. Niks staat vast. Niks is waar binnen het relatieve.
Right!
Dus: niemand heeft zichzelf gemaakt. De hele ‘jij’ is een gevolg van een onpersoonlijk samenspel. Identificeer je je als die iemand, dan overheersen onwetendheid en afgescheidenheid.
Leer je het minstens zien/voelen als een bundel waargenomen tegenstrijdigheden, dan is er kans op:
- doorgaan als slaapwandelaar, wellicht met enig besef,
- groei naar volwassenheid,
- plots ontwaken.En wat het zal zijn is dus niemands schuld of verdienste.Ik hoop me goed te hebben uitgedrukt.
N.B. – columns InZicht worden beëindigd.
Dit stukje heb ik geplaatst omdat er in het mei nummer van InZicht geen column van me te zien zal zijn. In september zal, zoals het er nu uitziet, de laatste column van me verschijnen. De nieuwe redactie is van mening gebleken dat er geen plek meer is voor m’n bijdrage op dat vlak. Na ruim zeven jaar is het blijkbaar mooi geweest. Welnu, ik zal trachten in elk geval elke drie maanden een nieuw of (zoals nu) ouder tekstje aan te bieden in ‘artikelen en columns’ op deze site. Hug en b well, h