Dit stukje is een overweging. Een aftasten. Het leek me leuk het aan te bieden. Niet als een ‘zo is het en niet anders’ maar gewoon ter overweging. Misschien staat er iets in waar iemand iets aan heeft of mee kan. That’s all.

Er zijn mensen die de wereld wensen te verbeteren. En vaak, in satsang, kan men waarnemen dat ik daar grapjes over maak, of iets zeg in de trant van ‘zie eerst hoe-het-is’, en dan wie of wat er verbetering behoeft. Zo kan het lijken dat ik dat soort mensen weg zet, of afkeur. In wezen is eigenlijk het tegendeel het geval. Mijn wens is dat ze nogmaals goed kijken en onderzoeken waarvandaan hun behoefte aan verbetering komt. Zodat ze wellicht met nog meer helderheid kunnen ZIJN. Met minder aversie tegen wat ze tegenstaat, met minder emotionele en persoonlijke belasting.

Feit is namelijk dat hoe helderder een systeem (mens) functioneert hoe minder chaos deze schept of toevoegt aan de al verbijsterende hoeveelheid chaos die rondwaart.

Naarmate ik gaandeweg helderder werd, als organisme of systeem, hoe minder chaos er gecreëerd werd en hoe meer zorgzaamheid, welwillendheid, moed, authenticiteit, bereidheid enzovoorts aan het licht kwamen. Op het relatieve vlak is dit een proces. Inzicht komt ineens en kan transformerend en wakker makend zijn, de doorwerking vindt plaats in het organisme (en diens omgeving) in tijd en ruimte, waar de belevingen en gebeurtenissen huizen.

Op dat relatieve niveau kan ik zien dat onze zorg voor onze vrij grote tuin (inclusief groentetuin) de bodemkwaliteit heeft verbeterd, waardoor de eetbare en niet eetbare planten beter gedijen en er nog meer vogels, vleermuizen, padden, insecten komen foerageren of voortplanten. Zelfs de eekhoorns en egels lijken blijer. 

Op absoluut niveau is leven zinloos en dat is, mits juist verstaan, zeer bevrijdend. Verkeerd begrepen werkt het nihilisme of zelfs neerslachtigheid in de hand waardoor we nog achtelozer, stompzinniger, egocentrischer worden. Die zinloosheid bedoel ik niet. Het wijzen op de zinloosheid, of beter zin-vrij-heid, is ervoor bedoeld in te zien dat je jezelf niet te belangrijk moet maken en dus ook je privé-doelen niet te gefixeerd boven alles moet stellen. Om dus bijvoorbeeld zelf-importantie te temperen en je wakker te schudden voor het besef van tijdelijkheid, eindigheid als organisme.

Het wijzen op zinloosheid kan werken als een reset button. Het is geen eindpunt, geen eindconclusie maar een her-ijking. 

Als niet alles meer draait om mij en mijn korte termijn eisen en wensen, kan ik opengaan voor een meer omvattende dimensie. Iemand zei: als je een kind gelukkig wil maken geef je hem een snoepje. Klopt. Maar als je een kind enkel snoepjes voert, krijgt hij geen voeding, leert ie niks, krijgt rotte tanden en diabetes, en raakt verwend tot op het bot. Dus het gaat niet om gelukkig zijn of worden op dat niveau. 

Wat mij als jonge idioot gelukkig maakte (NOT) was bier, hasj, muziek, dwarsliggen, klagen, en toegeeflijkheid aan elke impuls en emotie etc. Mijn hemel, wat een bak ellende.

Nu kan ik gelukkig in bed liggen luisteren naar de regen die kwam na een paar warme dagen. Ik ben bijna één met de tuin en voel het gras het vocht opnemen, de planten glimlachen en zich voeden en herstellen, de dieren vrolijk zijn met regenplassen, zodat ze meer plekkies hebben om te drinken en badderen dan de paar waterreservoirs die ik in de tuin voor ze heb neergezet. 

Ik kan blij worden als iemand die de moeite neemt mij hier te bezoeken – of in satsang – iets mag inzien of laten varen, wat voor haar of zijn leven merkbaar van belang is. Dat er mensen de moeite nemen bijeenkomsten voor me te organiseren, vaak geheel belangeloos bovendien. Ik wordt blij als het iemand goed gaat, een moeilijkheid overwon, en dat ik als mensje een bijdrage kan leveren, hoe klein ook, aan de levens van mensen. Mijn basis gevoel is een simpele welwillendheid waar het vroeger gefrustreerde boosheid, angst en machteloosheid was.

Op absolute schaal maakt het niet zoveel uit, zou je alles kunnen weg-relativeren, of dood-relativeren, maar dan mis je natuurlijk de pointe van wat er-zijn is. In de nabijheid echter, maakt het alles uit. Als er helderheid is, is er liefde voor wat is. En voor waarheid. Automatisch. Het is namelijk niet afgescheiden en een zekere zorgzaamheid kan optreden, die verder reikt dan de onmiddellijke belangetjes van het ‘ik’. Die zorgzaamheid of welwillendheid kan echter allerlei vormen aannemen. Kan dus ook pittige confrontaties inhouden. Liefde is Kracht in mijn optiek, het is onbevreesd, dus is het oké het risico te lopen dat iemand mij afkeurt of aanvalt. En al heb ik dat natuurlijk liever niet, ook daar kan ik inmiddels van genieten, moet ik bekennen. Maar hoe dan ook, ik zal zeggen wat gezegd moet worden en doen wat gedaan moet worden, of dat nu complimenten, kritiek of schouderophalend zuchten oplevert.

Er ontstaat dankbaarheid voor alles wat ertoe bijdroeg op deze wijze te kunnen leven – inclusief de planeet dus. Leven is zinloos, ergens van houden niet, binnen de context van dat gebeuren. Het heeft heel veel zin ergens voor te zorgen want dan gedijt het. Natuurlijk is dat tijdelijk, zoals alles. Maar als ik als organisme onachtzaam ben, veroordeel ik mezelf tot een leven in een vervallen huis, een stervende tuin, een achteruit hollende natuur en een nog armzaliger mensheid. Mijn achteloosheid raakt niet alleen mij, maar ook hen om mij heen en de omgeving. Zo ook mijn aandacht. 

Het is op dit relatieve niveau maar waar je aan bij wil dragen. Wie voor zichzelf zorgt, zorgt voor zijn/haar omgeving. Hoe je feitelijk bent drukt zich uit om je heen. Is je energie, je zijn, een bijdrage aan chaos en commotie, of aan ordening en verheldering? 

Dit heeft niks met moraliteit van doen wat mij aangaat, maar gewoon je oogjes open doen en kijken. Niks mystieks aan. 

Vroeger gaf ik vooral om mijn angsten/verlangens en oordelen. Chaos en conflict waren het logische gevolg, ik was eerder een last voor mijn omgeving dan iets anders. Nu is er aandacht voor Zijn, zou je kunnen zeggen: dingen gedijen, ik heb zelfs een zeker nut zo her en der en draag minder bij aan ellende dan voorheen. 

Het belang hiervan is relatief zoals met alles, maar als je het wil weg redeneren, zeg ik, als het dan toch relatief is, lever dan liever een bijdrage – hoe klein ook – dan de saboteur of nihilist uit te hangen. Laat maar eens zien dat het relatief is dan en laat je ego varen ☺. Als leven toch zinloos is, wees dan eens een vent en confronteer de (al dan niet interne) leugenaar, de corrupte hufter, de mishandelaar, doe eens iets onverwachts genereus, maak eens een echt gaaf liedje dat geen klaagzang is. Als leven zinloos is (ik betwijfel of je dat echt ziet) waar komt je negativisme dan vandaan, je klachten, je excuses, je verwijten. Die zijn – als het echt is gezien – namelijk ongeldig en onwaarachtig bovendien. Maar goed, door met deze overpeinzing, hans.

Dit gaat over volwassenheid versus een egocentrisch kind-mens zijn. Werkelijke (authentieke) volwassenen dragen bij aan meer evenwicht en leven niet enkel voor zichzelf. Onvolwassenen hebben noch zorg voor zichzelf, noch voor anderen noch de omgeving. Simpel zat.

Kijk naar je leven, lieve vriend of vriendin, het raakt niet alleen jou maar iedereen die je tegen komt en de natuur. Orden wat aandacht behoeft. Zet elke dag een stapje. Repareer wat kapot is. Laat varen wat niet heilzaam is. Kom dat onder ogen waarvan je weet dat het nodig is. Voel wat gevoeld wil worden. Zeg wat gezegd moet worden. Onderzoek, proef en luister. Observeer je leven. Er zitten heel veel aanwijzingen in. Er zijn veel dingen die makkelijk gewijzigd kunnen worden door een beetje eerlijkheid, aandacht, zorg, helderheid en moed. 

Wie zichzelf als organisme waardeert zal ook anderen en de omgeving waarderen. Als je dan toch meent iemand te zijn, kweek dan onderscheidingsvermogen tussen wat heilzaam is voor het organisme en welke zaken enkel ego-kicks zijn. Ego leeft als een idioot in het nu. Hij wil zijn snoepje nu. Wil nergens moeite voor doen, meent op van alles recht te hebben, eist geluk nu meteen en anders…

Een wijze is hier-nu aanwezig, maar weet tevens in te zien wat dienend is voor morgen en voor anderen en de omgeving. Haar besef is ruimer, creatiever, natuurlijker en ze voelt dat ze niet losstaat van ‘de wereld’ en weet niet gevangen te zijn in een blind ‘alleen-dit-moment-en-mijn-verlangen-telt’.

Er is immers het achterlijke ‘in het nu zijn’ van de puber-mens en de aanwezigheid hier-nu van een wijs mens.

Anyway.

Ik ben blij dat Realisatie IS en dat volwassenheid zich ontvouwt. En er is dankbaarheid te mogen zorgen – in tijd en ruimte – voor dat stukje dat dit organisme is toebedeeld: het huis, de tuin, de hond, de vogels, mijn naasten, en jullie allemaal die ik ontmoeten mag, of die ik mag ‘raken’ via filmpjes en tekst.

Tot slot: vergeet niet: De wereld is een illusie, alleen Brahman is echt. De wereld en Brahman zijn niet-twee.
Ofwel zoals Daniel in Rectify het uitdrukt: ‘God is in the salt of your tears, God is in the rain, God is a rainfrog’.

Ik hoop me goed te hebben uitgedruk.

Dank. Love, h