Verschenen in Inzicht nr. 2, mei 2011.
Soms denk ik dat elk gevoel, elke stemming, een wereld op zich is. Geheel met zijn eigen gravitatie, glorie, beperkingen, begrijpelijke en onbegrijpelijke weefselwetten. We houden natuurlijk meesttijds naarstig vast aan een gefixeerd beeld van onszelf en de wereld, maar als je een beetje losser bent, een beetje minder angstvallig vasthoudt en wat meebeweegt… Ben je dezelfde als je ontroerd bent als wanneer je frustratie een knoop in je maag legt? Ben je dezelfde wanneer je spontaan een genereuze daad verricht zonder ook maar iets terug te verwachten, als wanneer je drammerig klaagt dat altijd jij de klos bent en zoveel geeft en zo weinig goeds ontvangen mag?
We zien hetzelfde lichaam, omdat we vaak enkel met stoffelijke ogen kijken. Als we echter ‘zien’, zien we steeds een ander energetisch verschijnsel ook al heeft het lijf een min of meer vaststaande vorm en naam. Ieder van ons is een mengsel, gemaakt van sterrenstof en slijk. Het zal en kan telkens weer veranderen en toch lijkt het een bepaalde smaak te hebben die er altijd doorheen is gemengd.
Hoeveel wezens ben jij nu al geweest? Net zoveel als ik? Vast wel. En is je echt duidelijk waar we allemaal, zonder uitzondering ‘ik’ tegen zeggen (en dat we daarmee allemaal in feite dezelfde naam dragen)? Het lijkt wel of ‘ik’ een soort gevoel is, niet? Een soort bewust besef, zonder dat het echt is vast te pinnen. Een gewaarwording vol kleur en smaak en transparantie, maar niet te duiden, niet te vangen in een zin (of boek) of drie.
Al zou je honderd jaar mogen vertellen, met elke zin worden toch weer nieuwe vragen opgeroepen. Maar is het niet juist prachtig een mysterie te zijn, het niet te weten? Is het niet juist mooi de boel zich te laten openen en onthullen door wat angstjes te onderzoeken, te ondermijnen, uit de weg te ruimen, te doorleven als dat gaat? Dat geeft lucht en laat wat binnenschijnen. Zoals het ook leuk kan zijn om over een muurtje heen te springen of er desnoods dwars doorheen te gaan. Om te ervaren, om dieper te gaan dan wat je al wist of dacht te weten. Waarom altijd het bekende herhalen? Waarom vasthouden aan een ervaringkje van ‘vrijheid’, inmiddels alweer lang verleden tijd? ‘Ik zat op een bankje en ineens… bla bla bla… Who cares?’ Wat is er nu in je, daar gaat het om! Of trekt die ervaring van destijds zo de aandacht dat het heden wordt vertroebeld door de helderheid van ‘toen’?
Of is er angst voor wat er komen gaat? Ben je bang om beelden te moeten vervangen of te laten verbrijzelen en dan niet meer te weten hoe of wat? Ben je bang er niet meer bij te horen, geen goedkeuring te krijgen? Ben je bang dat je je zult gedragen als een beest als je het bekende loslaat, omdat er wilde wensen in je wonen, die soms proberen door te komen, overdag of in je dromen? Je wil ze niet, maar ze zijn er wel. Is het zinnig je eens uit te leven, of is juist dat de gewoonte? Wat denk je eigenlijk dat je bent? Is dat te definiëren met het ‘spirituele’ denken? Is het vast te leggen in fraaie wijzige woorden, zodat het net echt lijkt – als je het vaak genoeg herhaalt?
Denk je wel eens aan een ander leven? Wat er zou gebeuren als je ‘ja’ zei op je ‘nee’? Denk je wel eens aan wat je geworden zou zijn, als je niet met hem of haar, maar met die ander…? Of juist alleen?
Durf eens een levenslijn te volgen, in gedachten of op papier… gewoon om eens te proeven wat er opkomt in je maag, je hart, je geest. Is er niet iets anders nog, iets dat je vergeten wilt of bent? Liggen er niet nog stukken van jezelf te wachten? Zo vlakbij, maar onontgonnen, onbekend…
Streven naar vrijheid? Voel maar gewoon wat in je leeft! Ben je op zoek naar verlossing? Waarvan en waarom? Is het niet net zo leuk gewoon te ervaren wat er is, wat er ook maar is, inclusief ontkennen, afhouden, verfraaien, verdoezelen, spiritualiseren? Gewoon te kijken en voelen, tot in de kern? Al dat gedoe gewoon te ervaren zonder ervan af te willen? In totale eerlijkheid je valsigheden te erkennen, je vreugde, je vragen en nog veel meer?
Leuk toch, een mysterie zijn?