Voor de goede orde: Zelfonderzoek in advaitische zin gaat niet over het analyseren van het ‘zelf ’. Het is niet de bestudering van het ego en zijn geschiedenis, ervaringen, aannames en projecties. Het is veeleer het oog in oog trachten te komen met de onderliggende angst dat er helemaal geen zelf is en het aangaan en observeren van de intens onbehaaglijke sensaties die met dat vermoeden gepaard gaan.

Iedereen die niet helemaal is ingekapseld, ofwel afgestompt, heeft ergens wel het vermoeden dat hij/zij ‘fake’ is. Vandaar gevoelens van schaamte, onzekerheid en allerlei spastisch gedoe om te voorkomen door de mand te vallen of afgewezen te worden.

Vandaar ook alle enorme inspanningen bevestiging te zoeken, gewaardeerd te worden, iets voor te stellen, succesvol te zijn, of nobel, aantrekkelijk, interessant, slim, handig, rijk, machtig, genereus en wat dies meer zij.

Het feit dat je geen substantie hebt dient verhuld te worden. Ergens weet je dat wel, als je nog enige intelligentie over hebt, maar het ongemakkelijke gevoel dat dit vermoeden oplevert tracht je koste wat kost eronder te houden.

Dus probeer je zo goed mogelijk ’mee te doen’, zoek je mensen op die je waarderen, wil je zo graag gezien worden en erkenning krijgen, spui je je meningen en word je boos, teleurgesteld of down als je niet ‘gezien wordt voor wie je bent’. Ha!

Je wil nog liever beledigd worden dan genegeerd. Want als iemand ons beledigt, neemt ie ons in elk geval serieus als persoon! Lekker toch.

Veel mensen hebben ergens het gevoel zelf onecht te zijn, maar menen tegelijkertijd dat alle anderen wel echt zijn. Zouden we immers beseffen dat de anderen ook fake zijn, dan maakten we ons ook niet meer druk om hun oordeel, right?

Omdat we menen dat alle anderen er wel toe doen en echt zijn, stellen we ons de hele dag, elke dag opnieuw, aan om gezien en bevestigd te worden. We gebruiken onze problemen, succesjes, prestaties, financiën, fake-book likes, relaties, bezittingen, ervaringen, vakanties, kennis, positie, auto, spirituele activiteiten en wat al niet om maar de indruk te wekken iemand te zijn.

Punt is: als we echt zouden zijn, zou dat geen bevestiging nodig hebben.

Geloof me niet, maar onderzoek eens in alle kwetsbare eerlijkheid het volgende:
Is niet je motor, je drijvende kracht, het proberen voor vol aangezien te worden? Serieus genomen te worden? Mee te tellen? Dit alles om je kernangst maar niet te hoeven voelen; de angst om ‘niemand’ te zijn, niet gezien te worden, niets voor te stellen.

WHY?

Ik zeg: omdat je ergens wel weet dat je geen centrum hebt, dat er geen persoon is (nogmaals: persona = masker). Dus maak je er een, dat heet ‘zelfbeeld’. De hele dag door!

En dan beweer je ook nog ‘waarheid’ te willen, terwijl helder is dat bijna alle inspanningen erop gericht zijn juist te verdoezelen dat je ‘niemand’ ofwel ‘niks’ bent.

Als je echt waarheid wil weet je nu waar je in moet duiken… right?

Het zou tof zijn als je af en toe eens een boekcover van me op je socials zou willen posten, met of zonder commentaartje… wie weet heeft iemand er iets aan.)