We zitten een weekje in Dailly, in het huis van de vermoedelijk reeds overleden schrijver Patrick Virelles. Even een september weekje ertussen uit. Aardig uitzicht over de heuvels en het tegenoverliggende dorpje Pesches, waar we vanochtend een uurtje of twee gewandeld hebben langs velden, door het bos en langs iets van nog van grotere waarde: een rivier, L’eau Noire. Blackwater. Onder het lopen komt een Zappa song langs: ‘Let’s make the water turn black’. Maar ja, wie behalve ouwe lullen zoals ik houdt nog van deze Meester? En, so what?

Anyway. Ghost, onze hond, vindt het geweldig, vooral die rivier dus. Kan hij zijn hart ophalen aan zelfverzonnen spelletjes, zoals stenen uit de rivier halen. Met enorme inzet sleurt hij met zijn voorpoten een steen naar keuze naar een ondieper gedeelte en gaat dan desnoods met zijn hele kop onder water om hem op te pakken, om hem met trotse blik aan ons te tonen. En dan… nog een keer! Of achter zijn bal aan, die onder water duwen met zijn poten en hem dan weer vangen op opvissen. En natuurlijk achter de stokken aanzwemmen of rennen die ik in het stroom versnellinkje werp, waarna hij er met gevaar voor eigen leven achteraan dendert om hem op te halen. Onderwijl intens kwispelend, proestend en snuivend. Op de kant: uitschudden en me aankijken van: nog een keer Hans, kom op!

Even later als we weer lopen door het bos langs de rivier, rent hij vooruit op zoek naar de volgende toegang naar het water. Even z’n kop omkerend, met als vraag: hier? Mag ik hier er weer in? Wat een beest! Honderd procent bij hier-dit-wat-nu-is. Genietend, energie krijgend van actie, vooral van water.

Later, weer thuis in het schrijvers honk, zeggen we dan: Ghostje lekker gezwommen hé? En dan kijkt hij je aan met zo’n… blik. Een blik die duidelijk maakt dat wat geweest is, is geweest (oftewel: wat lullen jullie nou?). Als je net terug bent van met hem fietsen, en je zegt na een half uur: lekker fietsen was dat hé? Hoort hij alleen ‘fietsen’ (tegenwoordige tijd), springt  enthousiast op, want nu gaan fietsen is leuk! Hij zegt als het ware: ik ben hier hoor, nu! (en dat er al gefietst zou zijn, is van geen enkel belang). Verleden betekent niks voor hem, toekomst betekent niet veel, behalve de zeer nabije toekomst, dat wil zeggen een paar minuten hooguit. Actie-nu, daar gaat het om, rusten-nu, daar gaat het om, eten-nu. Instinctief-zijn.

Het beest leeft lichamelijk, uit op lichamelijk genot of welbevinden nu. In de juiste – door de intelligentie van zijn lijf – aangegeven verhoudingen. Actie-rust-eten-actie-rust-eten. Simpel, helder, eerlijk, zonder pretenties. Wij zijn te vaak het lijf(elijke) vergeten, leven in ons hoofd, met tijd, de terreur van de klok, de ‘economie’… Ont-kop-pelt.

—

Nietzsche zei over het anti-dit-leven karakter van het christen-dom met de eruit voortvloeiende slaven-moraal – van: wees maar arm van geest (een onderdanige bangerd dus), wees bang voor het aardse leven, ‘geloof’ maar in plaats van je hersens te benutten, en gehoorzaam je afgezanten van ‘god’ (terwijl ze aan je kinderen zitten – geestelijk en vaak ook lichamelijk) in plaats van de directe levens-impulsen, oftewel:

‘The meek shall inherit nothing’ (Frank Zappa)

Nietzsche:
‘Het begrip ‘God’ bedacht als begrip tegengesteld aan het leven…’
‘Het begrip ‘hiernamaals’, ‘ware wereld’ bedacht om de enige wereld die er bestaat van haar waarde te ontdoen…’
‘Het begrip ‘ziel’, ‘geest’, ten slotte nog ‘onsterfelijke ziel’ bedacht om het lichaam te verachten, om het ziek –‘heilig’- te maken (…). In plaats van gezondheid het ‘zielenheil’ – oftewel een folie circulaire[1] tussen boetekramp en verlossingshysterie!’
‘Het begrip ‘zonde’ bedacht tezamen met het bijbehorende folterinstrument, het begrip ‘vrije wil’, om de instincten in verwarring te brengen, om het wantrouwen tegen de instincten tot tweede natuur te maken!’
(uit: Ecce Homo).

MAN!

Ghost is vrijwel zonder de ons bekende stoorzender van het altijd angstig plannende, vooruit-en teruguit-kijkende, wat zullen ‘ze’ of ‘god’ er wel niet van denken- mechanisme dat we voor het gemak met ego aanduiden. Ego: Emotioneel Gegenereerd Obstakel. Een onnatuurlijke dam in de rivier, een belemmerende sfeer van zorgelijkheid en valse begeerte. (Hoewel ook een hond wel beetje ego heeft, zoals een 4 jarig kind misschien: geldingsdrang enzo. Hij wil altijd de stok hebben die ik heb. En delen betekent dat hij een stuk van mijn peer krijgt, ik krijg niks natuurlijk, behalve een tevreden blik. Hihi. Dieren hebben ook een persoonlijkheid en een klein ego, maar niet zo ziek als dat van ons. Niet zover doorgeschoten, en wij onszelf maar als het ‘hoogste’ zien. Ha!) Hoe dan ook, hij is niet geheel vervreemd van zijn natuurlijke instincten, al is hij ook een ‘aangepaste’. Het is geen wolf, zal ik maar zeggen. Een wolf, een vos, een buizerd: een en al instinct. Hoe mooi. Een echt MENS ook, maar waar vind je die? Ik zie ‘in het wild’ (loslopend op straat!) vooral ‘gelovigen’ (niet perse gggristelijk), halflings, nog-net-geen-zombies zeg maar.

…

O ja! Holly Hunter als goeroe in Top of the Lake: ‘the nature of mind is constant plotting, scheming, planning. A river of shit, constantly flowing’.

En: ‘Love you say? I don’t believe in love, there’s only profit principle’.

Prachtig.

En ik? Ik drink nu een biertje, de zon op m’n bast, en schrijf wat woorden op. Kasia voor me in de tuin op een ligstoel, tevreden blik op haar snoet, de hond ernaast, rondkijkend, ruikend, ontspannen, vooral rustig ruikend. Niks mis met NU, dit organische zijn, zegt ie zonder woorden. En een hond is een neus op poten, die altijd wel trek heeft.

Ja! Oordelen, verhalen. Steeds als iemand bij je komt met een verhaal over iets belangrijks of ergs, visualiseer dan eens een ballon, die, waar je bij zit, wordt opgeblazen. Of al opgeblazen is meegebracht natuurlijk. Je hoeft niet veel te doen, kijk maar hoe die opgeblazenheid al vertellend vanzelf leegloopt. Die persoon die vol overtuiging iets aan het vertellen is en zich opwindt, is dus net een gespannen ballon. Het verhaal komt eruit, de ballon loopt leeg en even later is er een leeg hulsje over. Een leeg condoompje op de kamervloer of in het gras. Na je gezellige avond met je vrienden ligt de vloer er vol mee!

Denk niet dat het waar of onwaar was, of van belang om te onthouden, of dat die persoon dat wat zo belangrijk leek, zal blijven vinden dat het belangrijk is. Het is enkel waar en geldig (als verschijnsel) zolang die ballon energie bevatte. Daarna, als het is leeggelopen is het nutteloos geworden rubber, een bijproduct. (Hoewel, hansie, je weet best – dat sommigen ook graag oude condooms weer her-gebruiken en eindeloos de vuilniszakken van hun gekoesterde verleden doorspitten op zoek naar allerlei ‘lekkers’ om te recyclen, in plaats van eens echt na te denken, of echt gade te slaan.)

Ego drijft op luchtballonnen, zandkastelen, fata morgana’s en drijfzand. Het is net echt, maar stelt niks voor zodra de emotionele investering is leeggelopen. Laat je niet voor de gek houden. Wat je wordt verteld heeft een zeer beperkte houdbaarheidsduur, en is van geen belang, gebakken lucht. En Ghost? Die kijkt er dwars doorheen. Hij is hier! Non-dualistisch instinctief één met zijn lijf. NU! HIER! En verder niks.

[1] vorm van waanzin die afwisselt tussen euforie en melancholie

Dit tekstje kwam tot stand tussen 12 en 19 september 2014, en werd zojuist teruggevonden en een beetje bewerkt. Knuf!