Zegen – is een hoofdstukje uit het in het najaar te verschijnen boek De Tao van Hans, de opvolger van Aan de leiband, of je eigen pad? Ofwel: Filosofische fragmenten II – over karakter & Wil, tijdgeest & moraal en andere zaken…
Al sprekend kom je soms tot wonderlijke ontdekkingen. Of luisterend naar mensen. Anyway: kijkend naar een documentaire en een serie kwam een paar keer voorbij dat ‘men’ het had over: ‘toen en toen was ik het gelukkigst’… of: ‘dit of dat was de mooiste dag van mijn/ons leven’. Kasia en ik keken elkaar met enige verwondering aan. Ik had reeds opgemerkt dat haar wenkbrauwen net zo bevreemd de haargrens opzochten als de mijne. Onuitgesproken was glashelder – de woorden naderhand bevestigden dit verstaan – dat wij beiden het heden als het beste moment ervaren. En niet een gebeurtenis of periode in een of ander ‘verleden’. We voelen ons nu het best, precies in dit zo-zijn. En dat is al heel ‘lang’ zo.
Wie het actuele beleeft, leeft in wezen niet in tijd, hoewel, zoals Heidegger zegt, zijn tijd is. Maar het presente in-zijn, om het zo te noemen, is waar de nadruk op ligt, los van de thematiek, zoals op dit moment op dit schrijven, terwijl Kasia een klus doet in Nistelrode, de hond met een zucht gaat slapen na de ochtendwandeling, en we wachten op de tweede drukproef van Leiband. Ik bedoel, we zijn niet achterlijk, we zijn ons bewust van de lopende zaken in-de-tijd, maar dat zijn semi-concrete deelbewegingen van het vliedende hier zijn.
Nostalgie als het als arm beleefde dit-hier, kennen we niet zo. Er kunnen (al dan niet fijne) herinneringen opkomen, maar er is niet de notie bij dat ‘het toen beter’, laat staan, het beste was, noch dat deze herinneringen gekoesterd dienen te worden. Er ontbreekt nu niks, dit is volledig – in zichzelf. Het lezen van Heidegger nu, het schrijven nu, de lichte rugpijn nu, het weer werken van het beregeningssysteem voor de tuin, de mensen die zo meteen komen voor sessies… Dit hier vandaag is mijn leven. Kasia is met haar dingen bezig, haar leven hier, inclusief opdrachten uitwerken, wandelen, koffie drinken. En het is goed. Er zijn geen good old days, wat ons betreft. En de tijdsbeleving is niet veel ruimer dan een paar dagen geleden en een paar dagen vooruit, ongeacht het besef van planning van projecten die Kasia bijvoorbeeld in september moet afronden, het plannen van mijn bijeenkomsten voor het volgende voorjaar, enzovoorts. In de tijd, maar niet van de tijd. Of: de tijd vloeit door mij heen, en dus is het niet mijn meester. Geen haast, geen uitstellen, geen eindpunten, geen volproppen, geen ‘druk-druk-druk’, geen verveling, geen gejaag. Gewoon dit, deze bewegingen, de vliedende eeuwigheid vandaag.
