Gedurende de herfst van 2005 zijn wekelijks satsangs van Hans Laurentius opgenomen, uitgewerkt en destijds op de website www.satsangvandeweek.nl gezet. Naderhand opnieuw gebundeld, herzien en vormgegeven door Chris Verschoor, geven ze een goed beeld van de zowel stille als zeer levendige satsangs, ook al vormen ze enkel het verbale gedeelte ervan. Nog uit de periode dat Hanske ook sprak over Genade, Gelukzaligheid, Zelf, Darshan, en Overgave 🙂 (Uitgave De Horizon 2007)
Uitverkocht maar dankzij Kasia wel beschikbaar als GRATIS pdf met een interactieve inhoudsopgave!
FRAGMENT UIT ‘EEN HERFSTVOL SATSANGS’ VAN HANS LAURENTIUS
Advaita is voor leeuwen
Ik ben de man op het stoeltje. Eigenlijk ben ik de grootste onnozelaar op deze wereld. Ik weet helemaal niets. Ik zit hier op mijn stoeltje niks te wezen, een van jullie stelt een vraag en… pprrr… gaat dit kwebbeltje. Zo anderhalf uur vol. En er zit nog samenhang in ook… ha ha…
Dus… talk to me.
Er komt alleen maar bla bla in me op…
Da’s waar. Niet dat ik in je geïnteresseerd ben. Alleen in Jou. Ik wil je er zo alleen maar intrekken. Mensen die geen vragen stellen blijven maar een beetje in de schemer zitten.
Frappant dat de mind automatisch aanneemt dat wat het denkt waar is. Dat is geloven. Hoe kan geloven waar zijn?
Zo laat de mind je geloven in het onware.
Advaita zegt niet dat iets waar is of niet, of dat je iets wel of niet moet geloven, alleen maar: kijk, onderzoek het. Maar ga het niet meteen geloven. We zitten hier niet in de kerk. Alles klakkeloos aannemen en maar bidden dat het goed komt. Nee, onderzoek het!
Kom kijken, zei de Boeddha. Niet: geloof in mij. Ik heb hier water en dat lest de dorst. Geloof niet, drink! Geloven is voor de kudde. Advaita is niet voor de kudde, hoe populair het ook mag worden. Advaita is voor leeuwen. De jagers. In het vizier houden, eenpuntige concentratie, omsluipen, en er voor gaan, niet meer loslaten.
Kijken en onderzoeken. Voorbij de geest willen gaan, voorbij bezigheden, naar de kern durven gaan.
Niet dat er veel mensen zijn die dit willen doen. Je kunt ook bidden, wierook branden, puja’s houden, prima. Maar degenen die echt willen weten, zullen moeten kijken, ervaren, tot inzicht komen. Vooral de juiste vraag stellen: wie ben ik?
Het denken roept iets en er wordt meteen geloofd dat het zo is. Stop eerst eens even, klopt die opgekomen gedachte eigenlijk wel? Het denken is maar het denken. Een idee is geen werkelijkheid. En de werkelijkheid is geen idee. Verwar die twee niet met elkaar. Zo simpel en radicaal is het: je houdt geen poot over om op te staan. Die heb je ook helemaal niet nodig, want je bent Dát.
Fantastisch toch? Dat is advaita.