Er is een nieuw boek van Hans Laurentius uit. En wat voor een boek. “Rozengeur & Prikkeldraad” heet het. Opgepast lezer. Trap niet in de bedrieglijk genuanceerd klinkende titel. De rozengeur is hier de stank van de vuilnisbelt, bij vergissing aangezien voor ons leven. Uiteindelijk zal alleen het prikkeldraad de verlossing brengen. Hans Laurentius staat niet bekend om een zachtzinnige benadering van de zoeker, maar in dit boek is zijn toon compromislozer dan ooit. Hij drukt ons met onze neuzen op dit prikkeldraad, ranselt ons ermee. Zo hardhandig is men zelden wakker geschud. Maar daarmee is zijn houding er tegelijkertijd een van grote liefde. Immers, wat men lief heeft kastijdt men.
Van cover tot cover is dit een grote wake-up call. De lezer krijgt geen millimeter ruimte zich comfortabel te nestelen in dit boek. Waarheid willen is niet gelukzalig soezen, geen wierook branden en de geest leeg forceren, geen omhelzing met de andere zoekers. Waarheid is gillend in het vuur springen, je wentelen in het prikkeldraad van je eigen illusies tot de pijn ondraaglijk wordt.
Het boek opent met ontboezemingen van zoekers die er niet om liegen. Getuigenissen van pijn, angst, verdriet, van de weg kwijt zijn, langs het randje van de waanzin denken te lopen. Geen reclame voor het pad der Verlichting. Niet dat mensen die Waarheid zoeken reclame nodig hebben (of zich door anti-reclame laten afschrikken). Het proces van zoeken gaat tenslotte voorbij aan elk bewuste keuze.
De ellende waarin mensen zich denken te bevinden wordt door Hans welwillend bekeken. Niet omdat hij een kwelduivel is, maar vanwege de openingen die zodoende ontstaan. Pijn ontstaat als er gaten in de betovering van illusie vallen, als het bouwwerk van ego begint te verkruimelen.
Het boek beschrijft de neiging van de lijder en de maatschappij om te schrikken van desillusie en proberen die zo snel mogelijk weer ongedaan te maken. Met therapie of medicatie. Door het als een geestelijke kwaal te zien die genezen dient te worden.
Dokter Laurentius stelt een heel andere diagnose en ook zijn remedie is tegendraads. In plaats van de pijn af te weren dient die opgezocht en onderzocht te worden. Pijn wil gekend worden, kan niet oplossen voor hij zich heeft kunnen manifesteren. Op zo’n manier leven is voor Hans een teken van geestelijke volwassenheid, en misschien een deur naar realisatie.
Wie door de meedogenloze toon heen leest vindt zo een positieve boodschap, een uitnodiging af te rekenen met de verwarring van ego en dwars door de pijn heen het Zelf te vinden.
De ware zoeker gebruikt dit boek om het vuur laaiende te houden. En wie het nauwelijks kan uitlezen, weet dat hij nog niet klaar is om te vinden. Ook prima, zou Hans zeggen. Snurk maar lekker verder, maar weet wel dat je slaapt.
Bij hem hoeven we in elk geval niet te komen zeuren.
Frans Hasselaar