2.
Het is alweer even geleden. Vanmiddag in de auto, op weg naar de supermarkt voor wat pils bij de aardappelsalade die mijn lief en ik gisteravond hadden voorbereid, luisterde ik naar de satsang cd ‘Naderbij komen’ uit 2003, bijna 10 jaar terug alweer… Wow, het gemak waarmee het eruit kwam, de humor, de ‘kracht’…. Was ik dat? Geen idee, het guru-principe in Aktie. Sprekend via ‘hans’… Overwoog meteen of ik niet weer eens een zaaltje zou huren. Beetje spelen. Beetje delen. Non-dualiteit. Was dat een non die zo heette? Non ‘Dualiteit’. Het woord kwam niet voor in het eerste kwartier van die satsang. Wel ‘Eigendunk’. Ook een mooi woord. Een cruciaal woord. We verdedigen onze pijn, verdriet, hunkering. Bieden weerstand aan wat echt is in ons. Verzetten ons tegen wat evident is. Liegen over de leugen die we zijn geworden. Zwijgen over de haat die we voelen, de jaloezie… Zucht We willen licht en liefde. Maar de pest is dat je daarvoor door de shit heen moet. (Hoevaak staat het woord shit eigenlijk in spirituele geschriften? Of Fuck?) Te weinig dunkt mij. Fuckers. Spirituele mind fuckers. Allemaal. Zo dat is eruit. Heerlijk. Onbekommerd Onze hond is helemaal niet spiritueel, mijn moeder ook niet. Ook niet non-dualistisch ofzo, maar wel bomvol levenskracht. De hond is bijna 2, mijn moeder ruim 82. Dezelfde levenskracht, onvoorstelbaar. Ik ben verlicht, maar zij leven zonder reservering, zonder zoektocht (behalve soms naar de bal, de frisbee of het bot, en mijn moeder naar haar bril – die natuurlijk om haar nek hangt, aan zo’n kettinkie weet je wel.). Ik zocht en zwoegde en zoop en zeurde en viel allerlei mensen lastig, op weg naar de waarheid, haha. Toen die kwam, wist ik niet wat me overkwam, ik was pissig en hilarisch gestemd tegelijkertijd. Jezusmariajosefendeballenvansintchristoffelnogaantoe. De waarheid dat was ik, dat waarmee ik zocht, het zien zelf, en dat was totaal niet gescheiden van wat gezien werd. Zien-geziende zijn niet-twee. Damn, who could imagine? Klinkt meteen weer heel heftig maar dat is het niet. Denk je echt dat je los-staat van wat je ervaart? Hoe kom je daarbij? Waar ligt de grens tussen ‘jou’ en je ‘omgeving’. Wijs aan!